برنامه A.U دوازده نشانه کم‌درآمدی را تعریف کرده است که مشخص می‌سازد آیا ما دچار کم‌درآمدی اجباری هستیم یا خیر؟ به مرور که برنامه را کار می‌کنیم درک ما از این علایم عمیق‌تر می‌شود و کم‌کم نشانه‌های بهبودی را تجربه می‌کنیم.
1 .بی‌تفاوتی نسبت به زمان: ما اموری را که باید انجام شوند، به تعویق می‌اندازیم و زمان را برای پیشبرد چشم‌انداز و اهداف خود به کار نمی‌بریم.
2 .تغییر افکار: ما به صورت اجباری به افکاری که میتوانند باعث پیشرفت زندگی یا شغلی ما شده و سودآوری‌مان را بیشتر کنند، توجه نمی‌کنیم.
3 .نیاز اجباری برای ثابت کردن: ما اگرچه شایستگی‌مان را در شغل خود ثابت کرده‌ایم، اما همچنان این نیاز را حس می‌کنیم که ارزش خود را مجددا ثابت نماییم.
4 .چسبیدن به اموال به درد نخور و بی‌فایده: ما در مالکیت و نگهداری چیزهایی اصرار می‌کنیم که دیگر برایمان فایدهای ندارند؛ برای مثال لباس‌های کهنه یا لوازم شکسته و بی‌مصرف.
5 .تلاش زیاد / خستگی: ما از روی عادت زیاد کار می‌کنیم، خسته می‌شویم، سپس کمتر کار کرده و در نهایت آن را متوقف می‌سازیم.
6 .از دست دادن زمان: ما به صورت اجباری و به دلایل مختلف برای کارهای گوناگون داوطلب می‌شویم و خدمات خود را به صورت رایگان، بدون سود مشخص ارایه می‌کنیم.
7 .کم ارزش دانستن کار خود: ما توانایی‌ها و خدمات خود را کم ارزش می‌دانیم و از درخواست افزایش پاداش و حداکثر قیمت برای کارمان ترس داریم.
8 .انزوا: هنگامی که به نظر می‌رسد بسیار بهتر است که همکاران، دستیاران و یا کارمندانی داشته باشیم، ما تنها کار کردن را انتخاب می‌کنیم.
9 .بیماری جسمی: گاهی به دلیل ترس از پیشرفت کردن یا دیده شدن، دچار دردهای جسمی می‌شویم.
11 .احساس گناه و شرم بی دلیل: ما هنگام درخواست چیزی که نیاز یا حقمان است، احساس ناراحتی می‌کنیم.
11 .پیگیری نکردن: ما فرصتها، موقعیتها و شغل‌هایی را که میتوانند برایمان سودآور باشند، دنبال نمی‌کنیم. ما پروژه‌ها و کارهای زیادی را آغاز کرده، اما آنها را تکمیل نمی‌کنیم.
12 .خستگی از ثبات: ما با همکاران، کارفرما، رؤسا و مشتری‌ها درگیری‌های غیر ضروری ایجاد می‌کنیم که باعث به وجود آمدن مشکلات و منجر به بحران مالی می‌شود.
